Niezależnie od tego, czy szukasz łatwego sposobu na to, aby Twoje królicze futro nie stało się łamliwe, czy też szukasz sposobów na to, aby Twoje króliki nie chorowały, istnieje wiele porad dotyczących zdrowia królików. Oto sześć wskazówek, o których warto pamiętać, jeśli chodzi o identyfikację genetyki króliczego futra.
B jest dla czarnego
Używanie genu B dla genetyki czarnego futra królika nie zawsze jest najlepszym sposobem. W rzeczywistości może to wprowadzać ludzi w błąd. Dlatego zawsze powinieneś skonsultować się z ekspertem. Na szczęście ten gen jest tylko jednym z wielu genów koloru używanych u królików. Inne geny współpracują z genem B w celu określenia koloru sierści.
Istnieje pięć głównych serii płaszcza, które kontrolują kolor królika. Są to geny ch, ej, black, b i c. Wszystkie króliki mają dwie kopie każdego genu. Niektóre geny mają allele, które działają w sposób addytywny. Inne mają allele, które działają w sposób dominujący.
Gen ch koduje efekt cieniowania. Ten gen jest widoczny tylko przy dwóch kopiach genu. Gen ej koduje najlepszy kolor. Ten gen koduje rozszerzenie ciemnego pigmentu w sierści.
Gen ej nie występuje zbyt często. Wykonuje on jednak dobrą pracę przy usuwaniu łaskotek z sierści. Gen ten jest również największym z 5 genów związanych z sierścią.
Gen B jest najważniejszym z 5. Ten gen jest dominujący nad swoim recesywnym odpowiednikiem. Gen ej jest dobrym przykładem genu, który nie przestrzega zasad dominacji.
C is for chocolate
Wśród wielu odmian genetycznych w genetyce króliczego futra znajduje się gen czekoladowy. Jest to seria genów, które decydują o ilości i rozmieszczeniu koloru w sierści królika. Geny locus C, E i B określają, gdzie kolor będzie wyrażony w sierści.
Locus C odpowiada za króliki o pełnym kolorze, w tym Chocolate, Sable, Ruby Eyed White, Seal, Pointed White, Sable Point, Red i White Albinos. Decyduje on również o tym, jak dużo czarnego pigmentu jest wyrażone w sierści. Jest również odpowiedzialny za oznaczenia kalifornijskie.
Gen C ma dwa znane allele. Jeden z nich to gen typu dzikiego, a drugi to gen rozcieńczenia. Allel typu dzikiego jest uważany za dzikiego królika. Rozcieńczony allel dostarcza mniej pigmentu do każdego włosa. Skutkuje to jaśniejszym kolorem. Rozcieńczony allel zmieni czarnego królika na niebieski lub liliowy. Rozcieńczony allel jest allelem recesywnym.
Gen C ma serię mutacji. Niektóre z tych mutacji są wrażliwe na temperaturę. Gdy mutacja wystąpi w locus C, kolor sierści będzie się zmieniał. Niektóre z mutacji to całkowity albinizm, podczas gdy inne zmienią kolor sierści tylko w pewnych zakresach temperatur.
D is for dutch
Kilka genów na chromosomach działa w tandemie, aby stworzyć różne wzory kolorów. W tym artykule omówimy niektóre z bardziej podstawowych genów kolorów i pokażemy, jak korzystać z kalkulatora genetycznego koloru królika.
locus E jest dobrym przykładem tego, jak gen współpracuje z kilkoma innymi genami, by stworzyć imponujący schemat kolorów. Locus E jest drugim najbardziej złożonym locus po locus C. Gen E kontroluje czarny pigment w sierści oraz to, czy kolor podstawowy jest przedłużony do końcówki trzonu futra.
W locus E zaangażowane są dwa główne geny. Gen e i gen e/e kontrolują, czy kolor czarny jest przedłużony do końcówki, czy nie. Gen e/e jest również odpowiedzialny za to, że banding locus E pojawia się w sposób naturalny.
Gen ch jest bardziej przyziemny z tych dwóch genów. Gen ch współpracuje z innymi genami, aby stworzyć cieniowany wzór koloru. Gen ch powoduje również powstawanie czerwonych oczu.
Najważniejszym genem w locus E jest gen e. Gen e jest głównym powodem e-messive. Gen e będzie produkował wspomniany wcześniej „smirky grin”, a także będzie blokował rozszerzanie się czarnego pigmentu.
E is for espresso
Posiadanie wiedzy na temat zależności genów serii E może pomóc hodowcom w doborze konkretnych kolorów u królików. Geny te są odpowiedzialne za kontrolę czarnego pigmentu na końcówkach włosów. W locus E znajduje się pięć genów. Są to Ed, Es, E, ej i e. Każdy z tych genów może być dominujący lub recesywny.
Gen e jest najbardziej recesywnym z genów E. Pozwala on na ekspresję czarnego pigmentu, ale zapobiega jego rozszerzaniu się poza końcówki włosów. Jest to jeden z powodów, dla których sierść królika z genem e wygląda na zacienioną. Kolor futra jest przede wszystkim żółty lub czerwony. Zapobiega to również rozszerzaniu się czarnego pigmentu w górę trzonu włosa. Działanie genu e może być jednak niepełne, w zależności od innych modyfikatorów.
Gen harlequina japońskiego jest również odpowiedzialny za wytwarzanie wzoru pręgowanego u królików. Jest to wzór występujący na srokach, reniferach i królikach harlequin. Segreguje on również ciemnobrązowe i żółte pigmenty, utrzymując pasma koloru oddzielnie. Rezultatem tego genu jest wzór w paski, który jest widoczny na niektórych królikach harlequin.
Gen e jest ostatnim z pięciu głównych genów koloru w genetyce futra królika. Nie zawsze jest dominujący, ale może być dominujący, gdy ma kopię samego siebie.
F is for frosty
Posiadanie zestawu frosty point może utrudnić ci życie, zwłaszcza jeśli planujesz je hodować. Kity zaczynają się całkowicie białe, ale zaczną rozwijać subtelny punkt w wieku ośmiu tygodni. Nie są one jednak doskonałe do pokazywania czy hodowli. Idealnie, powinieneś unikać hodowania ich w niebieskookie białe linie. Spowoduje to powstanie królika, który wygląda nieco bardziej jak foka niż mroźny point.
Różnica pomiędzy seal point a frosty point polega na tym, że u seal point brakuje recesywnego allelu „c”. Jest to cecha recesywna, która nadaje syjamskim sobolom ich czerwony blask. Jednak recesywny allel „c” nie jest jedynym czynnikiem, który wpływa na wygląd cieniowania SS. Inne czynniki mogą sprawić, że cieniowanie będzie ciemniejsze.
Wszystkie kolory szerokopasmowe muszą mieć minimum „A_” i „C” na swoich genotypach. Są to kolory, których powinieneś szukać przy wyborze koloru dla swojego królika. Alternatywnie, możesz również szukać koloru, który ma co najmniej jedną szeroką wstęgę. Jeśli szukasz nie przedłużonego Agouti, powinieneś szukać takiego, który nie ma ciemnego tickingu na końcówkach futra.
H is for chimera
Pomimo swojej nazwy, chimery nie są hybrydami. Nie są one tworzone z komórek pochodzących z różnych gatunków, lecz z komórek pochodzących od dwóch różnych dawców. Chimery pozwalają naukowcom badać potencjał różnych komórek i odpowiadać na pytania biologiczne.
Chimery można podzielić na dwie grupy: międzygatunkowe i wewnątrzgatunkowe. Chimery międzygatunkowe powstają, gdy przeszczepiane są komórki embrionalne pochodzące od dwóch różnych gatunków. Czasami z przeszczepionych komórek powstaje zwierzę hybrydowe. Jednak chimery produkowane w laboratoriach rzadko są żywymi hybrydami. Najczęstszymi anomaliami w chimerach międzygatunkowych są wady rozwojowe cyfr i ogona.
W eksperymentach komplementacji międzygatunkowej tetraploidów, zarodki mogły rozwijać się do E14. Jednak wysoki chimeryzm powodował śmiertelność zarodków. Chimeryzm zmniejszył się do mniej niż 11% w miarę postępu rozwoju.
Chimery międzygatunkowe generowane są poprzez wstrzyknięcie mysich i szczurzych embrionalnych komórek macierzystych do blastocyst tego samego gatunku. Komórki blastocyst mogą być wykorzystane do produkcji narządów i tkanek z komórek dawcy. Generowanie chimer międzygatunkowych jest jednak trudniejsze niż chimer wewnątrzgatunkowych.
W płodowych chimerach międzygatunkowych obserwowano agenezję nerek u zarodków szczura. Malformacje skóry, naskórka i palców były powszechne u obu gatunków. Obserwowano również tworzenie się pęcherzy na skórze i zapalenie skóry. W skórze i naskórku chimer stwierdzono również akantozę i nacieki komórek limfoidalnych.